பக்தி மார்க்கம்

இரு முக்கிய ஆன்மீக பாதைகள்: ஞான மார்க்கம் மற்றும் பக்தி மார்க்கம். பக்தி மார்க்கம் (கடவுள் நம்பிக்கை) என்பது நம்முடைய இயல்பான அன்பு, பாசம், காதல் உணர்வை பயன்படுத்தும் ஆன்மிக மார்க்கம். அது சிறுபிள்ளைகளுக்கும் எளிதாக இருப்பதால், அது பரவலாக உலகில் பின்பற்றப் படுகின்றது. காதலுக்கு கண் இல்லை என்பது போல், பக்திக்கும் கண் இல்லை; அது பெரும்பாலும் குருட்டு நம்பிக்கையின் வெளிப்பாடாக உள்ளது. பக்தி வெகு எளிதாக பற்றாக, வெறியாக மாறிவிடுகின்றது. உண்மையான ஆன்மீக வளர்ச்சிக்கான விசயங்களில் கவனம் செலுத்துவதற்குப் பதிலாக, மக்கள் மதச் சடங்குகள் மற்றும் சம்பிரதாயங்கள் போன்ற மேலோட்டமான விசயங்களில் எளிதாக, முரட்டுத்தனமாக பற்றிக்கொள்கின்றார்கள்.

பக்தி மார்க்கத்தை பின்பற்றுபவர்கள், சிறுபிள்ளைத்தனமாக இல்லாமல், அதை சற்றே தெளிவுடன், மனமுதிர்ச்சியுடன் பின்பற்ற கற்றுக்கொள்ள வேண்டும். அதுவே உண்மையான ஆன்மிக வளர்ச்சிக்கும், உலக அமைதிக்கும் வழிவகுக்கும். மற்றவை எல்லாம், தற்காலிக போதை தரும் நீடித்த அவலம். நம்பிக்கை மிகவும் சக்தி வாய்ந்தது, அது மலைகளையும் நகர்த்தும். அதனுடன் தெளிந்தறிநிலையை கொண்டு வரும் போது, அந்த சக்தியை தெளிவுடன், தேர்ந்த அறிவுடன் கையாள வழிவகுக்கின்றது.

"நம்பிக்கை சக்தி வாய்ந்தது, ஆனால் அதற்கு பார்வை இல்லை. தெளிந்தறிநிலை அதற்கு கண்களைத் தருகிறது"

வாழ்க்கையின் நெருப்புகள்

நெருப்பின் மேல் கையை வைத்தால் சுடும். அதை நாம் ஒழுங்காக அறிந்து, கற்று கொள்ளாமல் திரும்ப, திரும்ப கையை வைத்தால், துன்பம் நமக்கு தான். இப்படிப்பட்ட பல “நெருப்புகள்”, நம் வாழ்க்கையில் பல விதங்களில், பல வடிவங்களில் வருகின்றன. அதன் விளைவுகள் நேரடியாக, உடனடியாக இல்லாமல், சற்றே நுட்பமாகவும், சிக்கலாகவும் உள்ளது. அதனால், அவை நமக்கு ஒழுங்காக புலப்படுவதில்லை. சிறுபிள்ளைத்தனமாக, நாம் திரும்பவும், திரும்பவும் நெருப்பின் மேல் கையை வைத்துக் கொண்டு துயரத்தில் அவதிப்படுகின்றோம்.

நெருப்பின் மேல் கையை வைத்து கொண்டு, சுடுதே என்று எத்தனை முறை வேண்டினாலும் சுடவே செய்யும். இயேசு நமக்காக கருணை படலாம், பசிக்கு உணவு தரலாம், நோய்க்கு மருந்து தரலாம், ஆனால் நமக்காக சாப்பிட முடியாது, நாம் தான் நமக்காக சாப்பிட்டாக வேண்டும். அவர் காட்டிய மருந்தை எடுத்துக்கொள்ளாமல், வழிமுறையை நடைமுறை படுத்தாமல், அவற்றை வெறுமே படித்துக்கொண்டும், கோஷம் போட்டுக்கொண்டும் இருந்தால் ஒரு பயனும் இல்லை. இயேசு வழியைத் தான் காட்ட முடியும், நாம் தான் நமக்காக நடந்தாக வேண்டும். வழியை தெளிவாக கவனிக்காமல், புரிந்துகொள்ளாமல், குருட்டுத்தனமாக சென்று சுவரில் முட்டிக்கொண்டால் வலிக்கவே செய்யும்.

எனவே பிரார்த்தனை என்பது வேண்டிக் கொள்வது என்பதை விட, நாம் முழுமையாக விழித்துக் கொள்வதாக... தெளிவையும், புரிதலையும் தருவதாக... இருக்க வேண்டும்.

தைரியமுடன் எதிர்கொள்ளுதல்

நம் வாழ்க்கையில் மூன்று தூதுவர்கள் வந்து வாழ்வின் அடிப்படை உண்மைகளை சொல்லிக்கொண்டே இருக்கின்றனர். ஆனால் நாம் அவர்களை முழுமையாக மனதில் வாங்கிக் கொள்வதில்லை. அந்த மூன்று தூதுவர்கள்: பிணி (உடல்நிலை சரியில்லாமல் போதல்), மூப்பு (வயதடைதல்), சாக்காடு (மரணம்). இவை வாழ்வின் நிதர்சனம், இவற்றிலிருந்து தப்பிக்க எந்த வழியும் இல்லை. இந்த உலகத்தில் மாற்றம் என்பதும், வாழ்க்கையில் வலிகள் என்பதும் அடிப்படை உண்மைகள். இவற்றை எதிர்த்து போராடும் போது, நாம் மேலும் அவதிப்படுகின்றோம். வாழ்க்கையை முழுமையாக, உள்ளது உள்ளபடியே நாம் ஏற்றுக்கொள்ள மறுக்கும் போது, நல்வாழ்க்கையும் நமக்கு மறுக்கப்படுகின்றது.

நம் வலிகளை, துன்பங்களை நேரடியாக எதிர்கொள்ள, ஏற்றுக்கொள்ள பயந்து, அவற்றிலிருந்து தப்பிக்க நாம் பல்வேறு வழிகளை நாடுகின்றோம்: மது போன்ற போதை பழக்கங்கள், சினிமா, டிவி போன்ற பொழுதுபோக்கு பழக்கங்கள், மேலும் பிரார்த்தனை, ஜெபத்தைக் கூட அப்படியே பயன்படுத்துகின்றோம். நாம் பயந்து ஓட, ஓட அவை மேலும், மேலும் பெருகி, நம்மை துரத்திக் கொண்டே இருக்கின்றன. இயேசு வெறுமே போதிக்காமல், நம் சிலுவைகளை நாம் எப்படி ஏற்றுக் கொள்வது என்பதை வாழ்ந்து காட்டுகின்றார்.

"வீரனுக்கு ஒரு நாள் சாவு, பயந்தவனுக்கு ஒவ்வொரு நாளும் சாவு."

துயரத்தில் வாடுவது, அவலத்தில் புலம்புவது, கோபத்தில் கத்துவது என்பது மிக எளிது; அதை எந்த கோழையாலும், மடையனாலும் செய்ய முடியும். அமைதி காக்க, மகிழ்ச்சியில் இருக்க, மனதார சிரிக்க நிறைய தைரியம் வேண்டும், ஞானம் வேண்டும்.

விதைப்பதையே அறுவடை செய்வோம்

நாம் எதை விதைக்கின்றோமோ அதையே அறுவடை செய்கின்றோம். பயத்தை, கவலையை, சோகத்தை, புலம்பலை விதைத்தால், அதுவே மேலும் பெருகும். கோபத்தை, எரிச்சலை, வெறுப்பை விதைத்தால், அதுவே மேலும் பெருகும். தைரியத்தை, பொறுமையை, அன்பை, சந்தோசத்தை விதைத்தால், அது மேலும் பெருகி வளர்ச்சி அடையும்.

"உள்ளவன் எவனோ அவனுக்கு மேலும் கொடுக்கப்படும்; இல்லாதவன் எவனோ அவனிடத்திலிருந்து உள்ளதும் எடுத்துக்கொள்ளப்படும்." — [மத்தேயு 13:12]

ஞானம் உன்னிடத்தில் இருந்தால், அது மேலும் வளரும்; இல்லையென்றால் இருப்பதும் போய்விடும். சந்தோசம் உன்னிடத்தில் இருந்தால், அது மேலும் வளரும்; இல்லையென்றால் இருப்பதும் போய்விடும். தைரியம் உன்னிடத்தில் இருந்தால், அது மேலும் கொடுக்கப்படும்; இல்லையென்றால் இருப்பதும் போய்விடும். கோபமும், புலம்பலும் இருந்தால் அதுவே மேலும் வளரும், இருக்கும் நிம்மதியும், சந்தோசமும் போய்விடும்.

"மகிழ்ச்சிக்கு வழி இல்லை; மகிழ்ச்சிதான் வழி"

கண் இல்லாமல், கால் இல்லாமல், அடுத்த வேலை உணவு இல்லாமல், எந்த சொந்த பந்தங்களும் இல்லாமல் இருப்பவர்கள் இந்த உலகத்தில் கோடான கோடி. நமக்கு கிடைத்த வரங்கள், செல்வங்கள் மிக அதிகம். அதற்கு நன்றி கூறுவதற்கு பதில், இல்லாததை பற்றி, இழந்ததை பற்றி புலம்பி குறைகூறி கொண்டிருந்தால், நமக்கு இருப்பதும் போய்விடும்.

வேண்டி கொள்ளும் விதம்

வேண்டி கொள்ளும் போது, தைரியம், பொறுமை, நிதானம், அமைதி, சந்தோசம், அன்பு, ஆரோக்கியம், சமாதானம், ஞானம் போன்றவற்றை வேண்டுங்கள்; மற்றவை எல்லாம் சுயநலமாகவே இருக்கும். சுய-அன்பாக இருத்தல் நன்று, சுயநலமாக அல்ல.

"எவற்றையெல்லாம் வேண்டுகின்றீர்களோ அவற்றைப் பெற்று விட்டீர்கள் என நம்புங்கள், அவை உங்களது ஆகும்." — [மாற்கு 11:24]

தைரியம் வேண்டும் என்று வேண்டும் போது, அதை பெற்று விட்டீர்கள் என நம்புங்கள், அப்படியே நடந்து கொள்ளுங்கள், அது உங்களை அடையும். சந்தோசம் வேண்டும் என்று வேண்டும் போது, அதை பெற்று விட்டீர்கள் என நம்புங்கள், அப்படியே நடந்து கொள்ளுங்கள், அது உங்களை அடையும். உண்மையான முழு நம்பிக்கை இருந்தால், அது "நான்" என்ற ஈகோவை அழித்து "சரணடைய" வழிவகுக்கும்; அப்போது நாம் வாழ்க்கையை உள்ளது உள்ளபடியே தைரியமாக ஏற்றுக்கொள்ள இயலும்.

"வாழ்க்கையின் முரண்பாடு: நீ சரணடையும் போது, விடுதலை அடைகின்றாய்"

பிரார்த்தனை என்பது நாம் பயந்து ஒளிந்து கொள்வதற்கான ஒன்றல்ல. மேலும் அது புலம்புவதோ, பைத்தியம் போல் பேசி கொள்வதோ, ராஜாவுக்கு கோசம் போடுவது போல் கத்துவதோ அல்ல.

"வேண்டிக்கொள்ளும் போது, மூடர்களைப் போல் வீண் வார்த்தைகளை அலப்பாதீர்கள்; அவர்கள், அதிக வசனிப்பினால் தங்கள் வேண்டுதல் கேட்கப்படுமென்று நினைக்கிறார்கள்." — [மத்தேயு 6:7]

நம் மனம் பயத்தில், ஆசையில், அறியாமையில் மூழ்கி அங்கும் இங்கும் அலைபாய்கின்றது. நாம் எவ்வித தெளிவும் இன்றி, மனம் போன போக்கில் அதன் அடிமையாக ஓடிக்கொண்டு உள்ளோம். நம் பிரார்த்தனையின் வெளிப்பாடும் அதன்படியே உள்ளது. எனவே முதலில் நம் மனதை இளைப்பாற்ற கற்றுக்கொள்ள வேண்டும். அதற்கு நம் மனதை அமைதி நிலைப்படுத்த வேண்டும். அப்போது நம் மனம் தெளிவு, திடம் காணும். அந்த அமைதியில், நாம் செய்யும் பிரார்த்தனை தெளிவுடன், முழுமனதுடன் ஆழமாக, பயனுள்ளதாக இருக்கும்.

"கவலைப்படுவதால் உங்களில் யாராவது தன்னுடைய வாழ்நாளில் ஒரு நொடியை கூட்ட முடியுமா?" — [மத்தேயு 6:27]